460. Vaderschap versus stiefvaderschap (Opinie en visie)

Maakt een bloedband het verschil? Ik denk dat het per persoon weer verschilt. Ik zal niet zeggen dat het hebben van een bloedband je een goede vader maakt en het tegendeel zal ik ook niet beweren. Ik ben er sowieso huiverig voor een oordeel te vellen over de levens, dromen en drijfveren van anderen. Ik kan wel vertellen over mijn leven. Mijn ervaring met de groepen boven dit stuk.

Ik ben moeder van twee kinderen en daarnaast ben ik stiefmoeder van een derde kind. Ik ben gescheiden van de vader van mijn twee kinderen, en heb altijd de band tussen mijn kinderen en hun vader willen stimuleren. Tijdens ons huwelijk was hij altijd druk met zijn werk en eigen leven, en liet de zorg voor de kinderen aan mij over, ‘omdat ik dat toch beter kon’. Hij had geen band met hen en stak ook geen tijd in hen, deed geen moeite om iets op te bouwen. Pas na de scheiding is daar verandering in gekomen, toen hij de kinderen drie weekenden per maand voor zich alleen had en ik er niet was om op terug te vallen.

Hij ontwikkelde een band met de kinderen door de tijd die ze samen doorbrachten, een band die er niet logischerwijs was door de bloedband. Nu vinden de kinderen het fijn om naar hun vader te gaan, al vinden ze de overgang elke keer weer moeilijk.

Mijn huidige man leerde mij kennen met twee kinderen. Drie voor de prijs van één, zullen we maar zeggen. Dat was zo, en hij sloot hen meteen in zijn hart. Zelf is hij ook vader van een jongetje, wat hij bijna niet ziet, ondanks advocaten en rechtszaken. Of misschien wel dankzij ...

Wij zijn een gezin, en als mensen aan ons vragen hoeveel kinderen we hebben, is ons antwoord: drie (en een vierde op komst). En zo voelt het ook.

Hij is voor mijn kinderen ‘papa 2’, een titel die hij zelf van de kinderen heeft gekregen en ik denk dat dat alles zegt. Hij is hun tweede vader en zal nooit proberen zich op de eerste plaats te werken. Wij zijn een team samen, ouders van ons bijzondere gezin. We geven hun vader alle ruimte, omdat hij dat verdiend. Ik ben van hem gescheiden, mijn kinderen niet.

Als je op Wikipedia de term ‘stiefouder’ opzoekt, krijg je de volgende definitie: Stief betekent oorspronkelijk 'beroofd van de bloedband', 'iets missend'. Dat geeft al aan dat de term ongelukkig gekozen is.

‘Vaderschap’ levert op Wikipedia het volgende op: Vaderschap is de relatie tussen een man en zijn kind. Deze relatie heeft emotionele, sociale, juridische en biologische componenten.

In die zin kan een stiefvader nooit de vader vervangen, want behalve dat hij een deel van de kosten nu voor zijn rekening neemt en in die zin, wettelijk gezien, financieel mede-verantwoordelijk voor hen is, emotioneel zeer betrokken is en van ze houdt als van zijn eigen zoon, zal hij nooit de biologische vader kunnen worden. Maar hij zal de laatste zijn om de vader van mijn kinderen te bestempelen als de ‘zaadschieter’. Dat heeft alles met respect te maken.

Ik denk dat het de kunst is als stiefouder je ruimte in te nemen in het gezin, naast je partner te staan ook in opvoedingstaken, en tegelijk te beseffen dat de kinderen een vader hebben, die een grote plek in hun levens inneemt en hem die plaats ook gunnen.

Kinderen in een loyaliteitsconflict plaatsen of een te grote plek voor jezelf opeisen als stiefouder is schadelijk voor de kinderen. Het is een plek die je kan verdienen, op een waardevolle en eervolle manier. Liefde van kinderen is onvoorwaardelijk, maar wel in volledige vrijheid en onafdwingbaar.

J.K.