maandag, juli 13, 2009

354. Beau van Erven Dorens schrijft Handboek voor Vaders

Foto: BLAUW, AB

Met Selly heb je vier zoons. Een gezellige bende dus.

„Zeker! Ik vind het fantastisch om vader te zijn. Wat me wel altijd opvalt, is dat kinderen erg op hun moeder zijn gericht. Soms roep ik wel eens: ’Hallo, ik ben er ook nog!’ Waar vaders zich meer bewust van mogen worden, zijn de punten waarop ze kunnen scoren bij de kids. Er is namelijk een aantal gebieden waarop we mama af kunnen troeven. Als er gebarbecued wordt, kijken ze namelijk meteen naar mij: fikkie stoken! Zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Die vervat ik in het Handboek voor Vaders, dat ik als vervolg op mijn boek voor studenten ga uitbrengen.”

Zie verder zijn interview in de Telegraaf:

Beau van Erven Dorens: 'Mijn leven moet rock ’n-roll blijven'

Bron: Telegraaf - Privé - door Vanessa Bontje - za 11 jul 2009, 06:00

dinsdag, juli 07, 2009

353. Toezichthouder zegt: "De grootste ellende hier komt van kinderen uit eenoudergezinnen."

Thema's:

  • Een toezichthouder, van de door de gemeente Cromstrijen ingehuurde Bewakingsdienst Zuid-West om de overlast van Numansdorpse hangjongeren in te perken, zegt:
    “De grootste ellende hier komt van kinderen uit eenoudergezinnen, die wat geld mee krijgen en het verder maar op straat moeten uitzoeken.''
  • AD zegt:
    “Dat is nou de harde kern, waarvan de gemeente Numansdorp al eerder vaststelde dat er niet veel meer aan te redden valt.”

Jeugd weet zich in de gaten gehouden

Bron: AD.nl - Hoeksche Waard - Door JOHN NIJSSEN - REAGEER - dinsdag 30 juni 2009

NUMANSDORP - Casper is 15 en gaat elke avond vissen. Op karpers. Vind-ie leuk. Heeft niemand last van. Wel van de Casper die op zaterdagavond soms iets te veel drinkt en dan bijvoorbeeld een tuinstoel in de fik steekt.

,,Maar als je wat gedronken hebt, kan het leuk zijn om zoiets te doen. De andere dag heb ik daar dan wel spijt van.''

Vanwege het spuiten van graffiti, werd hem onlangs een taakstraf van twintig uur opgelegd, te vervullen in het zwembad. Het bruut verstoren van privéfeestjes, zoals onlangs tot twee keer toe gebeurde in Numansdorp, gaat wat hem betreft echter veel te ver.

Je kunt van Casper zeggen of denken wat je wilt, maar hij verdient in elk geval meer respect dan zijn iets oudere plaatsgenoten, die 'even helemaal geen zin' hebben om hun verhaal te doen en zich snel uit de voeten maken. Dat is nou de harde kern, waarvan de gemeente al eerder vaststelde dat er niet veel meer aan te redden valt. De toezichthouders van Bewakingsdienst Zuid-West kunnen zich bij die conclusie wel iets voorstellen. ,,Zulke gasten zijn er trots op dat ze een strafblad hebben. Trekken zich nergens iets van aan en doen meestal ook geen aangifte tegen elkaar. Vorige week kreeg er nog eentje een kopstoot. Gat in zijn hoofd, vier hechtingen.''

Toch misdragen ook dergelijke raddraaiers zich minder, sinds de gemeente Cromstrijen de bewakingsdienst heeft ingehuurd om de overlast van Numansdorpse hangjongeren in te perken. Van zaterdagavond tien uur tot diep in de nacht, weet de jeugd zich scherp in de gaten gehouden door Jaap en een van zijn collega's. Behalve als handhavers van de openbare orde, uiteraard in samenwerking met de politie, fungeren de toezichthouders als een soort jongerenwerkers. ,,Hoewel je soms gewoon moet ingrijpen, is het ook belangrijk dat je een vertrouwensband opbouwt. In het begin word je voor van alles en nog wat uitgescholden. Moet je tegen kunnen in dit vak. Ze proberen je gewoon uit, maar je mag je nooit laten provoceren. Op een gegeven moment komen ze toch wel naar je toe met hun verhalen en problemen. De grootste ellende hier komt van kinderen uit eenoudergezinnen, die wat geld mee krijgen en het verder maar op straat moeten uitzoeken.''

Jaap kent zijn pappenheimers zo zoetjesaan wel. Met zijn collega's weet hij ze overal te vinden. Ook buiten de 'hotspots', zoals de vaste hangplekken bij de Rabobank en in speeltuintjes. ,,Ik doe van tevoren goed mijn huiswerk en heb ogen in mijn achterzak.'' De harde kern bestaat volgens hem uit zo'n twintig jongeren tussen de 14 en 19 jaar. Veelal jongens, 'maar die meiden kunnen er ook wat van hoor'. Daarnaast zijn er enkele tientallen 'meelopertjes'. ,,Individueel allemaal zo mak als een lammetje,'' aldus de toezichthouders.

Op hun surveillancetochten door het dorp komen zij bovendien geregeld een aantal 8- tot 14-jarigen tegen die, als ze de kans krijgen, ook al de nodige rottigheid uithalen. Jaap: ,,Die generatie is op zich nog wel bij te sturen.''

Drankmisbruik zorgt doorgaans voor de meeste problemen. ,,Zo nodig pakken we de flessen alcohol die ze bij zich hebben natuurlijk af. We treden in principe alleen op als ze daadwerkelijk overlast veroorzaken. Ze krijgen de keuze: naar huis of een nachtje in de politiecel. Eerst waren we trouwens wel strenger, maar je kunt de jeugd tenslotte ook niet overal wegsturen.''

Casper schiet dan ook niet in de stress als Jaap en Thomas hem aantreffen in het skateparkje op het bedrijventerrein aan de rand van Numansdorp. Hij verkeert in het gezelschap van Denise (17), Cynthia (15) en Angelique (17). Denise komt net als Casper uit Numansdorp, de anderen uit Zuid-Beijerland.

Met name de oudste twee zouden hun vertier probleemloos in het café kunnen zoeken, maar dat trekt hen niet. Er zou gewoon meer te beleven moeten zijn, vindt Denise, dol op evenementen zoals de Paardenmarkt en de Nautische Dag. ,,Er is kennelijk wel geld voor extra beveiliging en zo, waarom dan niet voor een fatsoenlijk jongerencentrum?'', oppert Casper. Of hij daar naartoe zou gaan? ,,Ligt eraan wie er zijn en of je er alcohol mag drinken.''

Cromstrijen heeft het plan om een jeugdsoos te beginnen in Numansdorp. Zij het niet als vervanging van de kroeg, laat staan van de huiskamer waar vaak wordt ingedronken. Het is volgens de gemeente vooral ook de verantwoordelijkheid van ouders om te helpen de overlast van hun baldadige kroost in te dammen. Dat werkt inderdaad het best, zegt Jaap. ,,Laatst zagen we een moeder die haar zoon aan zijn haren meenam. Je kunt je voorstellen hoezeer die jongen afging tegenover zijn vrienden.''

352. Alleenstaande vaders - Band met opgroeiende kinderen verdiept na overlijden vrouw

Weduwnaar Klaas Jan de Graaf met zijn kinderen.

Band met opgroeiende kinderen verdiept na overlijden vrouw

Bron: Reformatorisch Dagblad - Onderwijs & Opvoeding - Michiel Bakker | 03-07-2009

Zijn vrouw stierf in 2003. Na achttien jaar huwelijk bleef Klaas Jan de Graaf uit Bunschoten met vier kinderen in de leeftijd van negen tot zeventien jaar achter. Hij merkte dat de band met zijn dochters en –vooral– zijn zonen sindsdien veranderde. „Ik zou tegen alle vaders willen zeggen: Zorg ervoor dat je jongens ook je gevoelige kant zien. Je hoeft niet alleen stoer te zijn.”

De Graaf (49) is zojuist thuisgekomen van een sportdag op school. Hij is leraar geschiedenis, Nederlands en godsdienst op het Farel College in zijn woonplaats. „Ik heb jarenlang diverse banen gehad, onder meer in de bouw. Toen mijn vrouw overleed, was ik net een jaar leraar, waardoor ik meer thuis kon zijn. Daarin zie ik achteraf Gods leiding.”

In oktober 2002 krijgt zijn vrouw, Klazien, tijdens het boodschappen doen onverwachts een soort epileptische aanval. Onderzoek wijst uit dat ze een tumor in de hersenen heeft, die volgens de artsen vrijwel zeker goedaardig is. In een paar weken tijd groeit het gezwel echter behoorlijk en blijkt het allerminst onschuldig te zijn. „Toen ik dat hoorde, besefte ik met mijn verstand: Over een halfjaar is het voorbij.”

Eind december 2002 heeft in het Academisch Ziekenhuis Utrecht een zware, vier en een half uur durende operatie plaats. Half januari komt Klazien thuis, waarna de situatie verder verslechtert. „Vanaf maart heeft ze negen weken boven op bed gelegen. Kort nadat ze er een longontsteking bij kreeg, is ze overleden. Op 27 mei stonden we aan haar graf. Vier dagen later werd ik 43.”

Paniek

Het leven van De Graaf staat „emotioneel en praktisch op z’n kop. Vooral het eerste jaar was ik bezig met regelen, regelen, regelen. Als ik naar bed ging, was ik bekaf. Soms werd ik na een paar uur slapen overvallen door paniek. Doe ik dit wel goed, doe ik dat wel goed? Er ontbrak ineens een belangrijke schakel in het gezin en ik moest de taken erbij nemen die Klazien altijd had gedaan. Daarin schiet ik vaak schromelijk tekort.”

De combinatie van een fulltimebaan en de verantwoordelijkheid voor de opvoeding en het huishouden vergt veel van De Graaf. „Gelukkig kon ik het op school zo regelen dat ik altijd pas het tweede lesuur begon. Daardoor was ik nog thuis als mijn jongste zoon ’s ochtends wegging. En als hij ’s middags thuiskwam, zorgde ik dat ik er ook weer was.”

De weduwnaar schakelt geen huishoudelijke hulp in. „Mensen zeiden: Neem een werkster. Maar als ik zelf het huis niet bijhoud, raak ik het overzicht kwijt. Nu is het eerlijk gezegd een rommel, maar volgende week loop ik het hele huis van boven naar beneden weer langs. Het begin van de vakantie gebruik ik altijd voor een grote opruimbeurt.”

Hectisch

De invulling van de vakanties is na het overlijden van Klazien een zoektocht. In 2004 gaat De Graaf met zijn kinderen naar Italië, waar Cirkel Vakanties een campingterrein voor eenoudergezinnen heeft. „Je zit op jezelf en kunt je eigen gang gaan, maar ’s avonds schuiven mensen gemakkelijk bij elkaar aan en vertelt iedereen z’n lotgevallen. Het is geen christelijke organisatie, maar ik blijf tijdens zo’n vakantie mezelf en vul de zondag op m’n eigen manier in.”

Nadat hij een aantal jaren alleen met zijn kinderen op vakantie is geweest, tekent De Graaf opnieuw in voor een reis met eenoudergezinnen. „Vorig jaar ben ik met drie kinderen en de vriend van mijn oudste dochter naar Kroatië geweest. Het jaar daarvoor zaten we op een camping op Ameland en had ik weinig aansluiting bij andere kampeerders. Dat miste ik toch wel. Soms is het fijn behalve met je kinderen even met andere volwassenen te kunnen praten.”

Hij heeft het idee dat anderen vaak onderschatten hoeveel het kost als alleenstaande vader werk, huishouden en opvoeding te moeten combineren. „Natuurlijk hebben de kinderen ook hun taken in huis, maar het meeste komt toch op mijn schouders terecht. Ik wil ze ook niet overvragen. Ze hebben al zo veel meegemaakt dat ik ze verder het liefst een zo onbezorgd mogelijke jeugd wil geven. Voor mezelf is het vaak een kwestie van rennen en vliegen. Heel hectisch.”

Meer dan eens krijgt De Graaf te horen dat hij zo sterk is. „Maar ik heb ook wel eens de behoefte om níét sterk te zijn. De afgelopen zes jaren zijn de eenzaamste van mijn leven geweest. Lang niet iedereen beseft dat we als gezin diep gewond zijn. Mensen denken soms wel eens te simpel over hoe ons leven eruitziet en spreken soms zo gemakkelijk over hertrouwen.”

Herkenning en erkenning vindt De Graaf wel tijdens bijeenkomsten van Samen Alleen, een christelijke vereniging voor weduwen en weduwnaars die jonger dan 55 jaar zijn. „Iedereen heeft z’n eigen verhaal over de manier waarop een man of vrouw is overleden. Maar de nasleep is hetzelfde.”

Emoties

Bij keuzes die De Graaf moet maken, staat het gezinsbelang voorop. „Ik was ouderling in de gereformeerd vrijgemaakte kerk en gaf zes uur per week catechisatie. Dat ging niet meer. Een paar jaar geleden heb ik nog een keer geprobeerd twee uur catechisatie te geven, maar het kostte me te veel. Ik moest me thuis haasten om na het eten weg te komen. Aan het eind van het seizoen liep ik echt met de tong op de tenen. Dit soort extra activiteiten is voor mij verleden tijd.”

Op dit moment wonen zijn kinderen allemaal nog thuis –de oudste dochter hoopt in september te trouwen. De relatie met hen is door het sterven van zijn vrouw veranderd, zegt De Graaf. „Ik had met alle vier een goede band, die zich de afgelopen jaren heeft verdiept.”

Vooral het contact met zijn zonen kreeg een andere dimensie. „Hoe gedraag je je als vader tegenover je zonen? Stoer. De gevoelige lijn loopt meer via de moeder. Na het overlijden van Klazien –de jongens waren toen negen en vijftien– kwamen we ineens heel anders tegenover elkaar te staan. Je moet een nieuwe manier vinden om met elkaar om te gaan. Daar groei je langzaam in.”

In tegenstelling tot vroeger heeft De Graaf er nu geen moeite mee tegenover zijn kinderen zijn emoties te tonen. „Als ik ontroerd ben, bijt ik niet langer het puntje van m’n tong af om dat te verbergen. Ik zou tegen alle vaders willen zeggen: Zorg ervoor dat je zonen ook je gevoelige kant zien. Je hoeft niet alleen stoer te zijn.”

Puberteit

De puberteit van zijn kinderen plaatst De Graaf niet voor grote problemen. „Ik heb het geluk dat ik in het onderwijs werk. Doordat ik altijd met jongeren bezig ben, weet ik hoe ze zijn. Bovendien zijn mijn eigen kinderen niet moeilijk. Natuurlijk hebben ze soms een duidelijke wil –dat botst wel eens–, maar grote problemen hebben we niet gehad.”

Wel liepen twee kinderen vorig jaar vast op school. „Als Klazien nog had geleefd, waren ze waarschijnlijk niet blijven zitten. Zij ving zulke situaties altijd goed op. Toch is het ook nu uiteindelijk weer goed gekomen. Ik kan zulke dingen ook makkelijk relativeren. Zittenblijven is niet leuk, maar een brand is erger en een overlijden nog veel erger.”

Hij draait er niet omheen dat hij in de opvoeding fouten maakt. „In sommige situaties ben ik achteraf gezien wel eens te gemakkelijk geweest, terwijl ik op andere momenten juist te kort door de bocht reageerde. Dat is niet vreemd. Ik mis m’n maatje, ben in zekere zin sociaal gehandicapt. Mijn kinderen beseffen dat ook.”

De Graaf merkt op dat „een kat met één oog geen diepte kan bepalen. Dat ervaar ik sinds het overlijden van Klazien. Je kunt niet overleggen, elkaar niet corrigeren. Vroeger hield ik me nooit met zaken als kleding bezig. Nu komen de kinderen soms met iets thuis waarvan ik denk: Kan dat wel? Zijn de teksten die daarop staan bijvoorbeeld wel verantwoord? Daarover ga ik dan met hen in gesprek.”

De mooiste ogenblikken dienen zich doorgaans onverwachts aan, zegt De Graaf. Hij doelt onder meer op gesprekken die spontaan ontstaan, bijvoorbeeld tijdens het eten. „Een goede maaltijd heeft een geestelijke dimensie. Dat vind ik belangrijk. Ook als we ’s avonds met elkaar in de kamer zitten, ontstaat er soms ineens een goed gesprek. Maar ik kan er net zo goed van genieten als we gewoon samen een gezelschapsspel doen. Dat zijn kostbare momenten.”

www.samenalleen.nl.

Dossier

Tijd voor vaders

vrijdag, juli 03, 2009

351. Slegs Vir Vroue - De nieuwe Gender Apartheid in het Amersfoortse buurtwerk

Vir gebruik deur vroue - Slegs vroue

Amersfoortse Stadverordeninge: Uitgehou vir die uitsluitlike gebruik van vroue. Hier die gebruik


Grotere kaart weergeven

Het - buurthuiskamer - project aan de Gasthuislaan 85a in Amersfoort.

Zoals sommigen van jullie misschien al weten is er een nieuw project gestart door de Alliantie in samenwerking met de SWA.

Het zou een ruimte moeten zijn voor en door de bewoners.

Helaas blijkt het toch niet voor alle bewoners bedoeld. Gisteren probeerde ik wat mensen van SWA en de Alliantie te bereiken om iets leuks te doen in deze buurthuiskamer. Tot mijn grote verassing kreeg ik te horen dat het alleen voor vrouwen en kinderen was.

Mannen zijn hier niet welkom en het is dus absoluut niet de bedoeling dat mannen gebruik maken van buurthuiskamer project. Kennelijk is deze buurthuiskamer dus een verlengstuk van het vrouw en kind centrum in Amersfoort?

Het blijkt gemeentelijk beleid om vrouwen en kinderen als een geheel te zien en mannen en vaders met de status apart te betitelen.

Hoezo horen vaders niet bij kinderen? Waarom zijn mannen en vader niet welkom en mogen wij geen gebruik maken van deze ruimte?

De opbouwwerkster Femmie van Diest verzuchtte over vaders en jongeren als volgt: ,,Het blijft een lastige factor’’.

Vervolgens roept ze suggestief dat mannen en jongeren te claimend zouden zijn en het daarom legitiem voor vrouwen is om het alleenrecht op te eisen voor het gebruik van de buurthuiskamer (over claimen gesproken).

Ik ben hier heel boos over dat mannen geen gebruik mogen maken van deze ruimte.

Mijn kwaadheid werd pas echt gevoed toen ik werd aangesproken door een Marokkaanse man uit de wijk die vertwijfeld en heel geïrriteerd was over het feit dat hij geen gebruik mocht maken van de buurthuiskamer. Hij vertelde en verweet mij: "jullie doen het zelf, dat onderscheid maken tussen mannen en vrouwen".

Hoe kunnen wij ooit verwachten dat buitenlandse mensen op een goede manier integreren en emanciperen als klip en klaar blijkt dat het gemeentelijk beleid is om constant onderscheid te maken en structureel, zo lijkt het, vaders en mannen apart zet van kinderen en hun opvoeding.

Dennis Grippeling
Coördinator van ManKindCentrum Amersfoort, een burgerinitiatief


Stop gescheiden inburgering!

Bron: DePers.nl - Gepubliceerd: woensdag 1 juli 2009 23:36 - Update: 2 juli 2009 06:56

Minister Eberhard van der Laan (Integratie) wil dat er vanaf begin volgend jaar geen nieuwe gescheiden inburgeringscursussen meer worden aangeboden door gemeenten. De PvdA-minister vindt dat mannen en vrouwen gewoon met elkaar moeten inburgeren.

Dat blijkt uit een brief van Van der Laan aan de Tweede Kamer. Uit onderzoek van zijn ministerie blijkt dat 85 procent van de gemeenten het met hem eens is.

Van der Laan wil bij hoge uitzondering nog gescheiden inburgering tijdelijk toestaan als duidelijk is dat dat vrouwen naar de klassen trekt die anders thuis zouden blijven. Hij laat nog onderzoek doen naar de claim van die gemeenten die gescheiden klassen aanbieden, dat dat meer vrouwen zou trekken. Die gemeenten krijgen wel al binnenkort van de minister een verzoek om in de toekomst alleen nog gemengde klassen aan te bieden.

Duur

Een inburgeringstraject in de gemeente Amsterdam is ongeveer twee keer zo duur als in nabijgelegen gemeenten. In de hoofdstad kost een gemiddeld traject 12.000 euro. Haarlem, Haarlemmermeer en Alkmaar hebben slechts tussen de 5000 en 6000 euro nodig per persoon die een inburgeringscursus volgt.

Inburgering

Ongeveer acht op de tien migranten slagen voor hun inburgeringsexamen. Dat blijkt uit cijfers die het ministerie voor Integratie eind vorig jaar bekend heeft gemaakt. In 2008 deden tot en met oktober bijna 6300 mensen het inburgeringsexamen, waarin zij getoetst worden op hun kennis van de Nederlandse taal en maatschappij. Bijna 5000 personen slaagden.

Zie ook:



BuurtHUISkamer in Ganskuijl 24 juni van start
Bron: DeStadAmersfoort.nl - Lokaal nieuws - zondag 14 juni 2009

VERMEERKWARTIER - Op woensdag 24 juni zal de BuurtHUISkamer in de buurt Ganskuijl/Gasthuislaan feestelijk in gebruik worden genomen.

De buurt Gasthuislaan/Ganskuijl is een Amersfoort Vernieuwt gebied. (Gemeente, politie, SWA en de Alliantie Eemvalleiwerken nauw samen om de woon- en leefomstandigheden op peil te brengen en -te houden.

Het SWA-opbouwwerk heeft daarvoor het concept "BuurtHUISkamer" ingebracht, en dat met een heel positief resultaat: In samenwerking en afstemming tussen de SWA en de Alliantie Eemvallei, de realisatie van een kleinschalige ontmoetingsvoorziening, overdag en 's avonds, en dat heel dichtbij in de eigen buurt!

De Alliantie Eemvallei heeft op tijdelijke basis, een zogenaamde. “overdagwoning" ter beschikking gesteld voor kleinschalige activiteiten. De SWA heeft in deze woning, naast de huiskamer en keuken, eigen afsluitbare ruimtes.

De overdagwoning is tot 16.00 uur in gebruik door bewoners van de Gasthuislaan even nummers die overdag niet in hun woning kunnen zijn in verband met renovatiewerkzaamheden. Na 16.00 uur, ook 's avonds, kunnen de andere wijkbewoners, onder begeleiding van en in samenwerking met SWA-opbouwwerk, -kinderwerk en /of -volwassenenwerk gebruik maken van deze voorziening.

Door samen met bewoners te organiseren, in deze BuurtHUISkamer, realiseert de SWA een kleinschalige voorziening,die een schot in de roos is voor met name deze buurt! Bewoners waren al lang enthousiast: “ Er is al een Buitenkast, wij willen graag een soort Binnenkast!"

Het Oranje Fonds verrast deze buurt ook nog eens. Zij gaan het eerste Amersfoortse buurtcadeau uitreiken. 2500 euro gaat besteedt worden aan voorzieningen voor de BuurtHUISkamer. En 500 euro wordt gebruikt voor de feestelijke start.

Op 24 juni van 16.00 uur tot 18.00 uur wordt deze BuurtHUISkamer feestelijk in gebruik genomen: één van de moeders en één van de kinderen zullen, samen met Femmie van Diest, opbouwwerk SWA, het officiële deeltje voor hun rekening nemen.

De vrouwengroep verwelkomt belangstellenden en buurtbewoners met allerlei lekkers, er natuurlijk is er (waarschijnlijk levende) muziek.

De meidengroep van De Ganskuijl heeft voor het interieur in de BuurtHUISkamer iets speciaals gemaakt, en ook het cadeau van het Oranje Fonds zal worden onthuld.

Dat alles in aanwezigheid van een afvaardiging vanuit het Oranje Fonds, de Alliantie-Eemvallei, de gemeente, SWA en natuurlijk alle wijkbewoners.

Geschiedenis van de Apartheid:
Cape Town History and Heritage

Projectontwikkelaar de Alliantie Eemvallei