Aanvulling bij de persmededeling
Actie Access Denied
Bijkomende informatie voor de pers, voor de politieke verantwoordelijken
25 april – 21 mei 2008
Vertaling naar het Nederlands door Ghislain Duchateau
« de tijd, de kans, het gebruik, het voorschrift, de macht vormen alle rechten »
(Voltaire)
Mogelijk hebben ook de ouders, de landen of de instellingen die eens onze kinderen hebben ontvoerd, dat gedacht.
In het gezinsdomein lijkt justitie al te dikwijls ontoegankelijk voor de ethiek en zelfs voor de meest elementaire wijsheid. In het raam van de procedures tussen ouders over de huisvesting van hun kinderen ligt de toegankelijkheid blijkbaar enkel op het niveau van de hevigheid van de beslistheid van de actoren van het juridische debat; maar dat in tegenstelling tot Koning Salomon om bijna altijd de kinderen in handen te geven van degene die zich het meest openstelt voor het ergste om ze te veroveren.
We moeten dus bewijzen…
De wetten werden gemaakt om de kinderen te beschermen. Elk jaar nochtans verliezen duizenden kinderen hun recht om het contact met hun beide ouders te behouden. Waarom?
Omdat de autoriteiten die nochtans geplaatst worden voor het feit van het gemis aan effectiviteit van de oplossingen die zij hebben tot stand gebracht, niet proberen om de zaak recht te trekken.
Geen enkele staatsinstelling, geen enkele rechtspraak van om het even welk Europees land heeft het recht een ouder een omgangsrecht te ontnemen of te weigeren, tenzij die ouder veroordeeld werd voor een misdrijf waardoor het kind in een gevaarssituatie zou komen.
Sommige landen, zelfs binnen de Europese gemeenschap, gaan door te handelen zonder de verdragen en de wetten te eerbiedigen.
Bijvoorbeeld
- Kinderen, die recht hebben op hun twee ouders, verliezen de toegang tot een van beiden, ten gevolge van een ontvoering, ten gevolge van de verhindering van een omgangsrecht. De rechter vonnist en geeft de misdadige ouder gelijk om niet te tonen dat zijn macht slechts een papieren macht is. De rechter is laf.
- De kinderen worden gemanipuleerd, psychisch mishandeld. De psychologen constateren dat en trekken hun conclusies – dat zijn vaak abnormale conclusies als: “het kind werd gemanipuleerd, maar is gestabiliseerd in die situatie, zijn leven veranderen zou schadelijk zijn voor het welzijn van het kind”. Bepaalde psychologen wijzen op het gevaar, maar de rechter houdt daar geen rekening mee, hij geeft er de voorkeur aan de ontvoerende ouder en het gemanipuleerde kind gelijk te geven. De psycholoog kent het gevaar en gaat niet tegen de rechter in, hij zal het gevaar niet aantonen.
- De bemiddelaars komen in het spel. Zij worden geconfronteerd met de beslistheid van de vervreemdende ouder. De bemiddeling is wel te verstaan een mislukking; de bemiddelaars zwichten voor de beslistheid van de ouder die het kind bij zich houdt. Soms geven ze er zelfs de voorkeur aan de ouder die het kind aan de andere ouder onttrekt gelijk te geven met in hun opvatting dat de criminele ouder van de rechter alle rechten geniet.
- Bij kinderontvoeringen door ouders bij binationale koppels keert de ontvoerende ouder naar zijn land terug. Voor het jaar 2007 erkent het Belgische Ministerie van Justitie alleen al meer dan 100 nieuwe dossiers te hebben ontvangen. Binnen het raam van de internationale ontvoeringen stellen groepen van ouders die landen aan de kaak die de internationale wetten niet respecteren. Daartoe behoren Duitsland, Frankrijk, Spanje… Duitsland wordt trouwens een “schurkenstaat" genoemd. Dat verschijnsel wordt al vele jaren aangeklaagd door politici en door verenigingen. Maar onze ministers weigeren klacht in te dienen tegen die landen, om de diplomatieke relaties met hen niet in gevaar te brengen. Het is eenvoudiger de ogen te sluiten en te beweren dat alles goed gaat dan van een land te eisen dat het zijn verdragen en reglementeringen moet respecteren. Zo durfde bijvoorbeeld Minister De Gucht beweren dat Duitsland een beschaafd en eerbiedwaardig land is in de zaak van de ouderontvoeringen, daar waar zijn ministerie het tegengestelde verklaart aan de pers. Onze ministers gedragen zich laf in deze aangelegenheid.
- In het Europese Parlement klagen sommige volksvertegenwoordigers de Duitse problematiek aan en toch…Hoewel ze aanbevelingen rond de kinderrechten goedkeuren weten ze verduiveld goed dat de Duitsers de verdragen en de Europese reglementering niet kunnen eerbiedigen, omdat het Duitse familierecht tegenstrijdig is met de grondslagen van de Europese wetgeving. Duitsland spreekt vonnissen uit overeenkomstig met een familierecht dat gebaseerd is op wetten die stammen uit de jaren 36-37 en 38.
- Het Europees Parlement aanvaardt ook zonder erover te struikelen dat de bemiddelaarster Evelyne Gebhardt de ouders die slachtoffer zijn vertegenwoordigt, terwijl ze zelf Duitse is en niets heeft ondernomen voor de ouders die in nood verkeren. Het Parlement is laf tegenover Duitsland en tegenover andere landen… die de wetten niet toepassen inzake omgangsrecht.
Elke ouder die zijn kind vervreemdt van de andere ouder zou gestraft moeten worden volgens de wet die kindermishandeling beteugelt (de vervreemding is wel degelijk een vorm van mishandeling) – en de wet zou moeten worden toegepast.
Zo gaat het in de Verenigde Staten. Waarom niet in Europa?
Men moet er zich wel van bewust zijn dat oudervervreemding slechts officieel erkend zal worden wanneer ze wordt opgenomen bij de andere ziekten in de DSM, Diagnostic and Statistical Manual, het naslagwerk van de ziekten, dat in zijn nieuwe uitgave wordt gepubliceerd in 2010.
Professor Van Gijseghem zei in 2005: “Men kan er van uitgaan dat de kansen voor opname in het naslagwerk nu liggen op 99,9 percent.”
Zal dat dus gaan zoals voor het asbest?
“Vervreemding” stamt af van het Latijnse woord dat “vreemd” betekent; als men spreekt over oudervervreemding wil men uitdrukken dat een ouder een vreemde wordt voor zijn kind.
Gevolgen van de vervreemding :
- Identiteitsprobleem respectievelijk schizofrenie : het kind ervaart dat het uit twee delen is samengesteld, een goed en een slecht deel.
- Het kind grijpt de macht, opheffing van de generatiekloof; het kind moet verplicht een kind blijven terwijl het nochtans zijn vervreemde ouder symbolisch ter dood brengt, het kind vermoordt zijn kindsheid om de plaats in te nemen van zijn vervreemde ouder.
- Rond de leeftijd van 13-14 jaar kan het kind de vervreemdende ouder willen trotseren.
Men begint psychische symptomen vast te stellen ook wanneer het kind volwassen wordt. De vervreemding vervolgt het zijn hele leven.
Twee mannen hebben het verschijnsel in een definitie omschreven. Wetenschappers verkiezen de definiëring van Kelly, de ouders vinden zich beter in de omschrijving van Gardner:
Gardner:
Het ouderverstotingssyndroom (Parental Alienation Syndrome) is een stoornis die als eerste kenmerk heeft een miskenningscampagne van de kant van het kind tegen één ouder, een campagne die niet gerechtvaardigd is. Die miskenningscampagne is op zichzelf het resultaat van aan de ene kant een vorm van hersenspoeling die min of meer op subtiele wijze wordt ondernomen door één ouder ( de vervreemdende ouder ) en aan de andere kant de bijdrage van het kind dat dus een aantal persoonlijke kenmerken toont van dat kind.
Kelly
Ouderverstoting is het verschijnsel waarbij een kind vrij en op doortastende wijze gevoelens uitdrukt en onredelijke opvattingen uit (woede, haat, verwerping, vrees) tegenover één ouder en die opmerkelijk in wanverhouding staan tegenover de werkelijke belevenissen die het kind met die ouder heeft meegemaakt.
Van Gijseghem, doctor in de psychologie en gerechtsdeskundige, zegt dat de grootste bondgenoot van de oudervervreemding de tijd is, de verloren tijd.
De rechters weten nog niet wat ouderverstoting is. Een van de ergste vijanden van de ouderverstoting is ook het horen van het kind, er bestaat immers het gevaar dat het kind vervreemd is.
In Europa onderzoeken de psychologen nog hoe ze op hun manier de kenmerken en de passende definities zouden formuleren. Omdat het een modieus onderwerp is, proberen een aantal psychologen zich in dat domein voor te doen als onontwijkbaar. Ook bemiddelaars proberen die rol te spelen.
In 2005 zei de rechter van Charleroi Catherine Gougnard: “Men moet vlug reageren, maar de juridische tegenstrijdigheden en de wetten verveelvoudigen het tijdverlies”. Zij suggereert dat men een hoofdstuk zou invoeren op tegensprekelijk onderzoek.
Het land van de Europese Gemeenschap dat de verdragen niet doet respecteren die het ondertekend heeft noch de reglementeringen die het goedgekeurd heeft, plaatst zich buiten de wet. Als een beroepsprocedure noodzakelijk blijkt van de kant van een benadeelde ouder, dan zou die beroepsprocedure onmiddellijk voor een Europese rechtbank moeten gevoerd worden los van de nationale rechtspraak.
Als een ouder naar het Europees Hof van de Rechten van de Mens wil gaan, dan moet hij alle mogelijke procedures hebben uitgeput in het gegeven land. Die procedures verlopen langzaam en in familiezaken wordt de verloren tijd nooit ingehaald. Er zijn voor het Europese Hof landen veroordeeld, maar ze eerbiedigen diens uitspraken nooit. Kijk maar naar Duitsland in de zaak Gorgulu.
Die landen als Duitsland die niet opnieuw veroordeeld willen worden, vertragen de procedures hoe langer hoe meer vaak onder voorwendsel van ziektes… alles is goed. De ouder die slachtoffer is, kan Straatsburg niet benaderen omdat alle procedures in zijn eigen staat nog niet zijn uitgeput. De autoriteiten die bevoegd zijn voor de rechten van de mens, voor de kinderrechten,, voor Europese rechtspraak weten dat wel, maar doen niets.
Voorbeelden van niet respecteren zowel op nationaal als op internationaal vlak:
- Het Verdrag van Den Haag is tegen Vervreemding en toch: er wordt buitensporig gebruik gemaakt van arikel 13 bis. …
- Aanhoudingsbevelen worden niet uitgevoerd (de vroegere zaak Ancel, de zaak Piryns….)
- Niet toepassing van de boetes (de zaken Gallez, Gorgulu, Belgo-Belgische zaken, …)
- Niet toepassing van gerechtelijke beslissingen (in bijna alle gevallen)
- Dwangsommen worden nooit echt gebruikt. Definitie van de dwangsom? Het is een krachtig wapen, weggestopt in de muurkast, om zijn zwakheden niet te tonen.
Gebrek aan harmonisering van de wetgeving van de verschillende landen
Het Europees verdrag van 20 mei 1980:
Verzekeren van de erkenning en de uitvoering van de beslissingen inzake omgangsrecht van de kinderen
Verzekeren van het onmiddellijk herstel van het omgangsrecht in de gevallen van de overbrenging van een kind naar een ander land.
Het Verdrag van Den Haag:
Onmiddellijke terugkeer bij ongeoorloofde verplaatsing van het kind.
Strekt ertoe om in de andere ondertekenende staten het bestaande bewakings- en omgangsrecht te doen respecteren.
De uitzondering die wordt gebruikt door landen zonder dat ze bekritiseerd worden door het verzoekende land, uit lafheid: het artikel 13bis. Het artikel zegt: als er een ernstig gevaar bestaat dat de terugkeer het kind zou blootstellen aan een lichamelijk of psychisch gevaar of op enige andere wijze, die het kind in een ondraaglijke situatie zou brengen, dan doet men het kind niet terugkeren naar zijn land van oorsprong.
Gebruikte argumenten: de taal vergeten, het klimaat, huisdieren, onbekend en gevaarlijk land (België, Zwitserland), .. “ “In de praktijk maakt men zich sterk te constateren dat een gevaarlijk misbruik van de beschikkingen van dit artikel voor ontwijkende doeleinden de conventie dreigt te ontdoen van zijn essentieel belang: een feitelijke onwettige overbrenging van een kind teniet te doen.” (Commentaar Recht en Gezin 1992/3)
De verordening Brussel II bis (2006)
Een verandering van toon, een verordening moet worden gerespecteerd! Maar ook daar…
De verordening omvat in een en dezelfde tekst de toepasbare beschikkingen inzake huwelijksaangelegenheden en inzake ouderlijke verantwoordelijkheid.
Een handleiding bij de verordening werd ter beschikking gesteld van de betrokkenen en geeft ook bepaalde adviezen aan de lidstaten.
De verordening erkent niet langer de clausule 13 bis zoals ze werd voorgesteld in het Verdrag van Den Haag.
Maar al te veel getuigenissen laten verstaan dat de verordening ook niet wordt toegepast zoals dat zou moeten.
En dat door gebrek aan begrip van de kant van bepaalde actoren.
Door laksheid van de autoriteiten die bevoegd verklaard werden, zoals het Ministerie van Buitenlandse Zaken en van Justitie.
Het Verdrag van Den Haag werd ondertekend door 73 landen (cijfer uit 2006)
Europese laksheid: de verdragen worden ondertekend, maar de landen hebben reserves, Europa aanvaardt die reserves, alhoewel Europa weet dat ze schade toebrengen aan de ouder die slachtoffer is en aan de kinderen.
Voorbeeld: het verdrag van 20 mei 1980:
Duitsland en Griekenland weigeren dat de documenten worden aangeboden in een andere taal dan de hunne.
Bulgarije, in verband met de artikels 6 en 7 die betrekking hebben op de verblijfplaats van het kind…
In verband met de cijfers is de zaak eenvoudig: niemand heeft ze, men wil ze niet kenbaar maken. Er is geen enkel middel om de cijfers van de Centrale Autoriteiten, van de Ministeries van Buitenlandse Zaken bij elkaar te brengen zoals een recent eigen gevoerd onderzoek aantoont.
De bloem die we dit jaar als logo gebruiken heet in het Frans myosotis maar in het Engels, het Duits en het Nederlands heet ze “vergeet-me-niet”. Tijdens onze hele kruistocht en vanuit de diepte van onze zak zullen we zaadjes van het vergeet-mij-nietje her en der uitstrooien met de verwachting dat onze kinderen op een dag vergeet-mij-nietjes tegenkomen op hun weg… die van ons waren.
Voor het verzoekschrift http://1777.lapetition.be willen we een miljoen handtekeningen verzamelen – dat zal de nationale gezagsinstanties een neus zetten die het Verdrag van Lissabon hebben bedacht, dat aan de burgers het woord verleent, die een onderzoek van een wet zouden kunnen vragen als een miljoen mensen dat vragen. .
In dit verzoekschrift vragen we niet een bijkomende wet om onze kinderen te beschermen, maar de eerbiediging van de bestaande wetten. Het Europees Parlement wordt ermee belast elk van de staten van de Europese Unie eraan te herinneren dat ze hun woord moeten houden, hun handtekening moeten respecteren.
Buiten de ondertekening van het verzoekschrift langs elektronische weg laten we tijdens onze tocht een papieren verzoekschrift ondertekenen met dezelfde tekst.
Getuigenissen
Het verzoekschrift wordt zowel op het internet als op papier voorgesteld.
We hebben meer dan honderd verschillende getuigenissen verzameld zowel in verband met internationale ouderontvoeringen als van niet eerbiedigen van de rechten van de mens in familieaangelegenheden als van niet nakomen van het omgangsrecht
Voor de getuigenissen op het internet kunt u direct surfen naar
http://www.lapetition.be/list_signs.php?petid=1777&page=1#signs
of u ontdekt de getuigenissen op elk van de bladen van het verzoekschrift.
Buiten die getuigenissen hebben wij er veel per e-mail ontvangen met de toelating om ze te publiceren. Die getuigenissen worden u dus voorgesteld om u te bewijzen dat als men spreekt over de laksheid van het gerecht, van de ministers, van de bemiddelaars,… die woorden niet op lichtvaardige wijze gehanteerd worden:
zij zijn de resultaten van wat zich in het wrede dagelijkse leven voordoet van honderdduizenden ouders in heel Europa.
Nadia is een moeder, ouder boven alles. Het maakt niet uit of zij een vrouw dan wel een man is. Nadia is voor alles een ouder die vecht voor haar kinderen. Als wij het verhaal van Nadia voor alle andere voorop plaatsen, dan gebeurt dat eenvoudigweg omdat zij een ware psychologische maar ook een fysieke kalvarietocht heeft moeten meemaken en Nadia desondanks verder vecht opdat u ze zou kunnen beluisteren. Opdat u haar boodschap, voor de kinderen die slachtoffer zijn van een ouderlijke ontvoering, van niet afgeven van de kinderen aan de andere ouder en van oudervervreemding zou kunnen aanhoren.
Nadia vecht ondanks haar verdriet, zij heeft ons onder meer 1213 handtekeningen bezorgd én haar verhaal.
Nadia trouwt in 1990 met Ibrahim, een Egyptische man. Uit dat huwelijk werden twee jongens geboren, Simon in 1991 en Jean-Abdel in 1997. Nadia had al een dochter, Emmanuelle, geboren in 1984.
Nadat Ibrahim een psychiatrische behandeling had ondergaan, ging het beter met hem zodanig zelfs dat hij een commercieel project opzette voor Egypte, project dat Nadia wilde financieren. Ibrahim is naar Egypte vertrokken om er zijn zaak op gang te brengen.
De echtgenoot krijgt vreemde gedragingen, krijgt waandenkbeelden. Het gaat slecht met het koppel en het evolueert naar een scheiding.
In 2004 vraagt Nadia de scheiding aan. Kort daarna wordt ze thuis aangevallen door een gemaskerde man die haar verminkt met azijn en daarna haar kleren in brand steekt.
Nadia wordt gedurende twee maanden met zware brandwonden in het ziekenhuis in Tours opgenomen. Tijdens die twee maanden komt de echtgenoot niet eens om voor de kinderen te zorgen en die worden geplaatst in een opvanggezin – want Nadia heeft geen familie aan wie ze de kinderen kan toevertrouwen.
In oktober 2006 worden hun beide kinderen op weg naar school door hun vader ontvoerd.
De politie denkt eerst aan een vlucht, maar de volgende dag ontvangen ze een eis voor een losgeld van 120.000 euro. De verklaring is eenvoudig: “Echtscheiding tegen de prijs van 120.000 euro. Twee politieofficieren van de internationale politie van Poitiers zijn aanwezig bij het overbrengen van de eis tot losgeld (via de telefoon). Er wordt een proces-verbaal opgesteld.
Sindsdien heeft ze geen enkel nieuws meer over haar kinderen.
Zij vecht om het verdrag tussen Frankrijk en Egypte te doen toepassen en eist de terugkeer van haar jongste kind, want de oudste die nu 16 jaar oud is, valt niet meer onder dit verdrag.
Het verzoek voor de toepassing van dit verdrag werd verworpen… en niet minder dan 7 keer.
In het proces (zoals ze zeggen) is het musulmaanse recht van toepassing omdat:
zo zegt de Egyptische familierechtbank: “ de vader en de moeder tot verschillende sekten behoren: zij is immers katholiek en haar echtgenoot is orthodox.”
Op wie heeft zij een beroep gedaan ? Wat heeft zij gedaan?
Het bureau voor burgerlijke en commerciële onderlinge hulpverlening bij het ministerie van justitie (Centrale autoriteit), de minister van buitenlandse zaken, de ministers de heer Douste-Blasy en de heer Kouchner werden verwittigd, werden om hulp gevraagd evenals de toenmalige president van de republiek de heer Chirac, die antwoordt dat dit geval onderworpen is aan gerechtelijke procedures en dat hij omwille van het grondwettelijk principe van de scheiding van de machten en van de onafhankelijkheid van het gerecht het hem onmogelijk is tussen te komen. Klassiek antwoord.
De kinderrechtencommissaris die ook werd aangesproken stuurt ze terug naar de centrale autoriteit, die er zich over verwondert dat men die niet opnieuw met de zaak belast.
Het wordt een marathon om een advocaat die titel waardig te vinden in Egypte.
Ongelukkig vindt men in Egypte slechts advocaten die van het probleem niets afweten! Europa, Frankrijk, België, Griekenland, Spanje… hebben geen advocaten die bevoegd zijn in het domein van de ouderontvoeringen. Het is nagenoeg onmogelijk er te vinden voor zaken met bepaalde landen. De advocaten zijn er niet begerig naar om met zaken belast te worden die behandeld worden in vreemde talen met verschillende nationale wetten en internationale verdragen die niet geëerbiedigd worden.
De rechters zijn laf evenzeer als de ministeries van justitie en van buitenlandse zaken. De diplomatie gaat voor alles, en moet de burger zich dan maar vergooien?
In de zaak van de agressie die Nadia heeft verminkt, heeft de Franse rechter de zaak zonder gevolg geklasseerd als niet plaats gevonden te hebben, omdat de politie de aanvaller niet heeft teruggevonden, heeft de rechter geweigerd het dossier te heropenen na de ontvoering van de kinderen: omdat hij over te weinig gegevens beschikt in zijn dossier.
Egypte en Frankrijk hebben een verdrag ondertekend, maar waartoe dient dat? Waartoe dienen de verdragen als ze niet gerespecteerd worden door de ondertekenende landen ? Waartoe dient Europa als het niet in staat is zijn kinderen te verdedigen?
Andere verhalen die echt gebeuren en die smartelijk overkomen :
1. een vader vertelt zijn verhaal over zijn kinderen die vastgehouden worden door Duitsland
Ik weet niet of wat nu volgt een voorbeeld is van laksheid, want naar mijn mening is het dat niet, maar ik stuur u de gegevens en u sorteert ze maar zelf. Voor mijn part heeft Duitsland of zijn diensten niet geageerd uit laksheid maar met opzet.
Voorbeeld: Een rechtbank geeft mij een omgangsrecht om de veertien dagen maar maakt het niet uitvoerbaar. Moraal, als de moeder dat omgangsrecht niet respecteert moet ik haar gerechtelijk aanvallen om het wel te doen naleven. Daarvandaan tijdverlies en verwijdering tussen kind en zijn ouder door het gerecht veroorzaakt.
De omgang werd georganiseerd onder het gezag van het Jugendamt. Dat kan beslissen wanneer de omgang begint en het benoemt een organisatie die voor de ontmoetingen van ouder en kinderen instaat maar niet voor er 2 maanden verstreken zijn. Waarom wordt de uitvoering van het vonnis over het omgangsrecht twee maanden uitgesteld? Om de moeder beroep te laten aantekenen en opdat ze zich persoonlijk niet ongerust zou maken (motief: er is tijd nodig om de ontmoetingen te organiseren)
Als de moeder dan beroep aantekent tegen het vonnis, zal de rechtbank het omgangsrecht niet opleggen als zij haar tegenkanting heeft getoond en de rechtbank zal wachten tot het beroepshof een arrest velt.
De rechtbank waaraan men het respect voor het omgangsrecht vraagt, laat tijd voorbij gaan en oordeelt niet. Om te vermijden dat ik elk contact met mijn dochter kwijt speel, ga ik haar na 6 maanden op school opzoeken en de rechtbank treft dan een beslissing met te zeggen dat men het omgangsrecht niet mag afdwingen omdat ik zelfs naar de school ga.
Het beroepshof (over de zaak van het omgangsrecht) velt een vonnis en annuleert het omgangsrecht met als motief dat er geen enkele band tussen vader en kind bestaat, wat het geval is als de persoon braafjes de gerechtelijke beslissing afwacht zonder zijn kind op school op te zoeken, en dat was niet het geval in mijn zaak. Is het laksheid van de rechtbank? Ik geloof het niet. Overigens verbiedt de rechtbank uitdrukkelijk elke poging om op school contact te hebben (steeds niet uitvoerend).
Als de moeder dan klacht indient voor schending van het contactverbod, veroordeelt de rechtbank de vader heel snel tot een boete van 1000 DM.
Ik trek de zaak (van het omgangsrecht) in cassatie en het cassatiehof weigert de klacht met als reden dat ik niet vertegenwoordigd word door een advocaat. (ik had toen de middelen niet).
Opnieuw in eerste aanleg, maandelijks bezoek (2 tot 3 uren per maand) in een niet uitvoerbaar vonnis en dus wordt het niet gerespecteerd door de moeder.
Beroep : omgangsrecht bevestigd met als motivering dat het de voorkeur verdient dat ik mijn dochtertje zie in een instelling die aangeduid wordt door het Jugendamt eerder dan op school. Geen enkele positieve reden werd gegeven om het omgangsrecht toe te staan (ik zeg toestaan en niet bevestigen, want de rechter van eerste aanleg staat helemaal niets toe)
(Lafheid: de rechter dekt zich in tegenover de hiërarchie om het omgangsrecht te rechtvaardigen).
De moeder van mijn dochter verhuist driemaal zonder een adres achter te laten. Het Jugendamt weigert me te zeggen waar ze woont. De rechter eist niet dat een van de partijen in het proces haar domicilie opgeeft.
Voor de vierde verhuis verontschuldigt de moeder zich dat ze haar adres niet opgeeft in de loop van de procedure met aan de rechter te zeggen dat ik haar elke keer weer snel terugvind en dat het slecht is voor ons kind.
Gelukkig (en op mijn verzoek) grijpen de ontmoetingen met mijn dochter plaats bij een (eerlijke) psychologe. Die schrijft een rapport, maar mag het niet overmaken aan het Jugendamt, omdat zij aangeduid werd door dat organisme om de ontmoetingen te organiseren. Het Jugendamt houdt het rapport met spitsvondigheden tegen en maakt het niet over aan de rechtbank ondanks mijn verzoeken.
Ik vraag de rechtbank van eerste aanleg een uitbreiding van het omgangsrecht en vraag aan de rechter dat hij het rapport van de psychologe opeist (waarin sprake is van een mogelijke PAS) en die rechter weigert zijn neus te steken in het dossier met als reden dat hij de tijd er niet toe heeft. Alle gerechtelijke instanties zullen opeenvolgend het rapport naast zich neer laten liggen.
Ik verstevig de contacten met mijn dochter op school, en de rechtbank stuurt mij naar de gevangenis op valse gronden en op met een heel lichte motivering. Daarbij baseert ze zich op een wet die voorbehouden is voor de betrekkingen tussen volwassenen (Gewaltschutzgesetz) die niet van toepassing is op mijn dochter.
De politie, de rechtbank van eerste aanleg, het beroepshof die mijn vrijlating weigeren, begaan alle drie een grote vergissing. Eindelijk word ik vrijgelaten omdat de ingeroepen wet niet slaat op de betrekkingen tussen ouder en kind. Overigens was het mogelijk te bewijzen dat op zijn minst een van de beschuldigingen van de moeder vals was.
Daarna herstelt men het omgangsrecht; het wordt eigenmachtig herleid tot 1 uur door de Kinderschutzbund (in feite op vraag van de moeder naar het Jugendamt toe dat gezag uitoefent op de Kinderschutzbund.
Mijn dochter vertoont zichtbaar de kenmerken van PAS en ik vraag aan de Kinderschutzbund een rapport op te stellen en het over te maken aan de rechter. Die bond weigert met te zeggen dat hij er niet is om rapporten op te maken en als er dan een rapport zou voorhanden zijn hij dat enkel aan het Jugendamt zou overmaken.
Twee jaren later maakt hij toch een verslag op om een einde te stellen aan de bezoeken. Die worden opgeheven (omdat het me voorkomt dat er een juridische procedure bestaat) zonder dat ik me kan verzekeren me te kunnen verdedigen en zonder dat ik een kopie ontvang van het vonnis. Ik werd enkel ingelicht per brief dat er een beslissing werd getroffen buiten mij om.
Nadat ik beroep had aangetekend voor verruiming van het omgangsrecht dat me werd geweigerd, breng ik de zaak met de hulp van een advocaat voor cassatie.
Het cassatiehof weigert een beslissing te nemen en geeft geen enkele motivering daarvoor. (Weigering om te zeggen dat een bezoekrecht van 2 tot 3 uren per maand in overeenstemming is met het verdrag van de rechten van de mens. Cassatie stuurt de zaak niet terug naar een andere rechtbank.
Dat om mijn dochter toe te laten de volgende zomer aan de rechtbank te vragen dat ze haar vader niet meer zou zien in de periode van de schijnbeelden rond het omgangsrecht georganiseerd door het Jugendamt.
Men kan er individuele lafheden in onderkennen, ikzelf zie er eerder een goed geoliede organisatie in.
Tijdens alle gevoerde gerechtelijke procedures werd er niet geantwoord op de lastige vragen die ik stelde: lafheid, of een normaal verloop van zaken om het vooropgestelde doel te bereiken van de Duitse staat: me af te snijden van elke relatie met mijn dochter?
Vriendschappelijk Denis Paolini.
2. Een papa verstelt over zijn kalvarietocht:
Het was op 2 februari 2002… en datum die gemakkelijk wordt onthouden… vooral voor mijn overleden grootmoet, mijn groottante, mijn mama, mijn papa, mijn zuster, mijn neef en onze beide jonge gehandicapten als onthaalgezin. Het gebeurt al zes jaar geleden… zes jaar om het kleintje ongestraft tegen mij op te zetten…zes jaar beproevingen en opeenvolgende ontgoochelingen.
Mijn gezin, dat zo dikwijls aan een zijden draad hing door de gerechtelijke beslissingen die men zelden doet toepassen, verwachtte Florence… maar nog eens keer heeft de dierbare Moeder beslist om ze niet mee te geven zoals dat in het vonnis was bepaald. Volgens deze eerbiedwaardige lesgeefster, heeft het dochtertje van vier jaar – toen al – de voorkeur eraan gegeven niet naar haar papa te gaan en als goede respectabele ouder van haar kind heeft Mevrouw Y. zich verscholen achter de willekeurige beslissing van het kind, het onderscheidingsvermogen van Florence om de gerechtelijke beslissingen niet na te komen. Waarom terughoudend te zijn? Het is waar dat men de volledige ongestraftheid sinds begin 1998 constateert waar zij nochtans voor de magistraten heel duidelijk bevestigd had “zich alleen verantwoordelijk te voelen voor de baby” ?
Overbodig om u dan te zeggen dat ik pronkgebak, dat bij me een bittere herinnering heeft nagelaten, niet heb aangeraakt.
Natuurlijk heb ik meteen klacht ingediend. Het was toen al de 25ste.
Wat heeft Justitie, toch een openbare dienst gedaan? en moeten we nog eens in herinnering brengen die toch dient om de geschillen toch niet op zijn eentje te regelen?
Ik herhaal het duizendvoudig: NIETS en nog eens NIETS! Kortom enkel vonnissen, arresten en verordeningen opstellen… die enkel dienen om mijn dossiermappen te vullen.
Die 02/02/2008 vierde Florence GARNIER (op papier Y.) haar tiende verjaardag… zonder mij… zoals alle andere verjaardagen!
GELUKKIGE VERJAARDAG, FLORENCE !
We zijn nu zes jaar later en gedurende 19 maanden al is die vererenswaardige Moeder erin geslaagd in fine om ons nog eens keer te scheiden.
Dit resultaat, dat heel mijn omgeving in beroering brengt, is het toppunt van de gebrekkige gerechtelijke werking waartegen ik openlijk in opstand kom.
Anonieme bezoeken in verband met mijn situatie lopen in de duizenden, de blijken van steun in de honderden… inbegrepen van een aantal van onze federale gekozenen.
Dit is de kroniek van een aangekondigde oudermoord, zoals er nog zovele andere gepleegd zijn, die minder naar buiten komen en waarover men nooit spreekt.
Van de braafste aller mannen mag men niet eeuwig verwachten dat hij blijk geeft van geduld, van terugwijken en van zelfverloochening...
Men mag welvoeglijkheidshalve geen pleidooi houden in de stijl van “voor uw eigen welzijn… laat vallen… zij keert later wel terug” (sic).
Zelfs een blinde zonder stok zou het hebben kunnen zien vanaf het begin in 1998 dat deze onwaardige moeder zich alle bovenmenselijke inspanningen zou getroosten om mijn vaderschap te breken.
Mijn procedure voor erkenning van mijn vaderschap heeft duidelijk voor de rechtbank die openlijke wil aangetoond vanwege de betrokkene. De heren rechters VIELLEVOYE (in kortgeding) daarna LECARME hebben ook die aanmatigende houding van de kant van een jonge moeder onderlijnd.
Nog niet zo lang geleden is de laatste vrouwelijke Jeugdrechter teruggekomen op die opgetekende en bewezen feiten. Waarop wacht men dan om ERNSTIG op te treden?
Want wat heeft in feite justitie gedaan? Ik laat het u raden : NIETS en nog eens NIETS … behalve de hete aardappel vanzelfsprekend doorgeschoven naar de volgende.
3. Een mama, Valérie, vertelt haar geschiedenis, haar lijden
Kinderen die recht hebben op hun beide ouders verliezen de toegang tot een van beiden als gevolg van een ontvoering omwille van de tegenkanting tegen het omgangsrecht. De rechters statueren, een van de ouders eerbiedigt de beslissing niet, de rechter zal zijn beslissing herzien en de misdadige ouder gelijk geven om niet te tonen dat zijn Macht enkel maar een papieren macht is. De rechter is laf.
Drie jaren procedures en de breuk van de band met mijn twee kinderen terwijl:
1/ Slotsom over de ontmoetingsruime vanaf DEC. 2005 dat de ontmoetingsruimte niet geschikt is voor onze situatie.
2/ De bemiddeling werd onderbroken op initiatief van de vervreemdende ouder.
3/ Deskundig psychiatrisch verslag klaagt aan dat de kinderen gegijzeld worden.
4/ Het rapport over de gezinstherapie beschrijft punt per punt dat alle kenmerken van het ouderverstotingssyndroom aanwezig zijn.
5/ De sociale onderzoeker werd volledig gemanipuleerd door de vader, het onderzoek is niet onpartijdig.
en men laat de kinderen bij hun vader en tenslotte na drie jaar geeft men met een omgangsrecht 1/3/5 en de helft van de schoolvakanties waarbij men in de beslissing met lange tanden het loyauteitsconflict inroept.
Mijn heel mediatieke JAF (?) heeft niets te maken met het belang van de kinderen. Die paradeert in de gesprekken rond ouderverstoting maar is veel te angstig om het te laten doorwegen in zijn beslissingen omdat hij teveel vreest voor zijn CARRIERE.
Vijf dagen voor de vakantie. Op de datum dat ik de kinderen moet gaan halen
- werd hun psychiater gedurende drie weken aangehouden
- beweert de kinderpyschologe oververmoeid te zijn omwille van mijn geschiedenis en wil me niet helpen
- is de rechter gaan skiën
- kunnen de assistenten van de Algemene raad niets doen
- is de verdediger van de kinderen niet bereikbaar
Ik kan niets anders dan de deurwaarder in te schakelen om te constateren dat de kinderen niet aan mij werden toevertrouwd. En als ze komen heb ik nog steeds mijn liefde om hen te ontvangen met de hoop dat ze niet van de 4e verdieping naar beneden springen om aan te tonen dat hun moeder ongelijk had.
4. Getuigenis van een Belgische vader over zijn ervaringen.
Ten overstaan van die vader heeft de vroegere Kinderrechtencommissaris Claude Lelièvre fouten begaan.
In de zaak Hogne heeft hij een vonnis durven trotseren en de opdracht die daaruit voortsproot. Daardoor is hij ingegaan tegen de bedoeling van de rechter, heeft het gerechtelijk psychologisch onderzoek veronachtzaamd en een gerechtelijk evolutie van 5 jaren doorbroken. Het werk van de rechter en van de psychologe, een werk van dus 5 jaar werd op die wijze volledig verknoeid.
Daardoor is het hervatten van het contact van de vader met zijn kinderen uitgelopen op een mislukking, mislukking die ongelukkig niet had mogen voorkomen. Deze tussenkomst van foutieve bemiddeling heeft overigens opnieuw kracht en hevigheid verleend aan de ouderverstoting die door de moeder was opgezet.
De vader heeft dan klacht ingediend bij de deontologische commissie van de Franstalige gemeenschap en heeft gelijk gekregen.
De toenmalige betrokken minister heeft niet willen reageren ondanks de geleverde bewijzen.
De heer Lel!èvre heeft het dan aangedurfd op zijn beurt klacht in te dienen wegens publieke kritiek, maar de rechtbank heeft zijn klacht afgewezen.
De strijd van die man tegen de ouderverstoting duurt voort. Maar hij wordt nog steeds geconfronteerd met de zwakheden van het systeem en met een gebrek aan institutionele moed.
De ontmoetingsruimten die aangezocht werden tussen te komen hebben een bemiddeling afgewezen omdat zij oordeelden dat dat niet tot hun bevoegdheden behoorde. Psychologen hebben ook geweigerd te bemiddelen hoewel dat van hen verwacht werd. De rechter noteert dat de vervreemdende ouder de bemiddeling heeft geweigerd die nochtans door de rechtbank werd gevraagd. SLECHTS 2 VAN DE 8 PSYCHOLOGEN HEBBEN HET WERK AANGENOMEN.
5 Een Grieks-Griekse zaak. Een vader gooit een fles in de zee
« I would like to inform you that my daughter is15, two years now I can not communicate with her due to PA syndrome & the insufficient & discriminating Greek justice on the 21st century that is always taking action against the fathers supporting the mothers to leave the kids " orphans" from " alive " fathers. »
Vertaling. Ik zou u erover willen inlichten dat ik met mijn dochter van 15 jaar geen contact meer heb. Reden: Het ouderverstotingssyndroom, de incompetentie en de discriminatie van het Griekse gerecht in deze 21ste eeuw dat altijd handelt tegen de vaders in en de moeders op een dusdanige manier ondersteunt dat er alleen maar wezen overblijven van levende vaders.
Later heeft die vader me nog enkele woorden toegestuurd om me zeggen dat hij voor de 34e keer voor de rechtbank moet verschijnen om te vragen om zijn dochter te zien. Hij heeft een omgangsrecht gekregen, maar de rechtbank dwingt het uit lafheid niet af. De moeder respecteert de beslissing niet en de rechtbank veroordeelt haar niet. De naam van de man is Angelo Thalassinos. Hij vraagt om zijn verhaal niet te vergeten. Het is niet uniek in Griekenland. Een aantal gevallen werden geregeld behandeld voor het hof van de rechten van de mens.
(Toelichting :: De volgende vijf vadergeschiedenissen zijn nog niet naar het Nederlands vertaald helaas)
6. Un papa raconte une histoire terriblement vraie et, encore une fois, l'Allemagne est montrée du doigt.
"Je suis marié depuis plus de 17 ans avec une bavaroise; depuis quelques année (2 ans et demi) elle a permis au Jugendamt de s'immiscer dans notre vie familiale et cela malgré mes mises en garde. Le Jugendamt a peu à peu assis son autorité dans la maison en mettant en place, en imposant aussi, différents intervenants; Mon épouse a collaboré (et a été manipulée) avec les employés de cet organisme afin de m'évincer de mon propre appartement et de m'interdire d'approcher de mes enfants même, dans le cadre d'une procédure de divorce qu'elle a initiée plus ou moins sur les conseils du Jugendamt...
De faux témoignages de la part de différents intervenants du Jugendamt -et sans qu'il y ait eu de procédure contradictoire- ont été produits et ont fait que je me suis retrouvé à la rue sans la possibilité de voir mes enfants. Par la suite, un avocat a été nommé par le tribunal afin de "veiller sur le bien des enfants" et j'ai toutes les raisons de croire qu'une mise sous tutelle de ceux-ci va bientôt avoir lieu; Mes enfants ont 1 an et demi ans, 5 ans et demi (X 2), 9 ans, 11 ans,16 ans et demi; le plus grand vit avec moi en France ( il est scolarisé en 1ere S) où il se cache pour échapper au Jugendamt qui veut le faire interner d'office, sans aucune justification du moindre examen médical ni de la moindre nécessité thérapeutique...
D'après eux, mes autres enfants aussi auraient tous de graves problèmes psychologiques (même celui de presque 2 ans), alors que les uns et les autres n'ont jamais eu le moindre problème ni au niveau scolaire ni au niveau relationnel, avec qui que ce soit; des faux témoignages et de fausses évaluations de santé ont été fournis par cet organisme dans le but de placer mes enfants définitivement sous leur autorité tout en faisant transférer toute l'autorité parentale au profit de mon épouse qui ne tardera pas à être accusée d'incapacité à élever les enfants...
Le but du Jugendamt est de placer sous son autorité le destin de mes 6 enfants et cela dans un but bassement financier car, en effet, chaque enfant dont "s'occupe le Jugendamt" lui rapporte des sommes considérables que l'Etat Allemand lui verse généreusement sans aucun contrôle ni vérification."
Cedric CROUZATIER
Je (SVE) tiens à rajouter qu'au bout de 6 mois ce papa ne savait toujours pas qu'il aurait du s'adresser à une autorité centrale! Les parents ne savent rien de leur situation, même si ils sont en contact avec l'Ambassade, ils ne sont pas informés des démarches à effectuer.
7. cruauté quasi en direct:
Il est pour moi opportun de revoir la page d’accueil de mon site Internet (http://justice.cloppy.net/ ) et puis d'y publier rapidement une synthèse récente de cette histoire : le rapt de ma fille aînée Justine par ses deux tantes maternelles. Je m'en plains depuis juillet 2005 mais les autorités françaises, notamment judiciaires, restent parfaitement indifférentes sinon très franchement autistes. Depuis 2005, je me plains également de corruption judiciaire. Je n'ai probablement pas usé des bonnes voies de recours même si depuis, j'ai été reçu plusieurs fois par le juge pour enfant de Nanterre ainsi que par la cour d'appel de Versailles.
Je conserve mon blog http://justice.cloppy.net/blog/ l'actualité, des notes et des références, ainsi que mes anciennes pages d’accueil http://justice.cloppy.net/index.sauvegardes.html. Certains pourraient être étonnés ou même outrés parce que je me réfère très souvent à des ères révolues, à des documents historiques et à des études de périodes les plus monstrueuses de l'histoire, même à des images du block des enfants du camp de Buchenwald.
Pour Bruno Kant la réalité de la vie actuelle que nous menons nous rappelle bien souvent aux souvenirs horribles du passé.
8. Une affaire Franco française:
Marina, ma grande fille
Tu as plus de 10 ans maintenant, mais tu ne m’as vu que 5 fois. Il y a trop de difficultés pour que je puisse revenir à ta rencontre. Je te demande pardon de ne pouvoir être plus souvent auprès de toi.
Je suis triste de ne pouvoir te voir plus souvent, de ne pouvoir te montrer ce que j’aime dans la vie, de ne pouvoir t’embrasser et te consoler quand tu en as besoin...
J’ai fini par accepter de vivre sans pouvoir participer à ton éducation, mais je continue de penser à toi . J’ai parlé de toi souvent à tes demi-frère et soeur Etienne et Sylvie. Je suis un papa heureux aux 2/3 ...
Je veux vivre aussi bien que possible malgré ton absence et je m’impatiente de reprendre contact avec toi.
J’espère que tu rencontreras ce message et que tu y répondras. Dis moi si possible comment je pourrai échanger avec toi sans déranger ta maman.
Je t’attends de tout mon coeur, je te souhaite beaucoup de courage et je t’embrasse très fort.
Ton papa : Xavier, un papa,
9. Papa qui aurait pu être mieux qu'un simple donneur de sperme.
Je n'ai pas vu mon fils Elvin depuis 5 ans. Sa maman allemande qui pourtant vivait en France depuis qu'elle était bébé (arrivée à l'âge de 1 mois en France) est partie s'installer en Allemagne pour fuir ma demande d'un droit de visite.
Son père, ingénieur allemand à Airbus Toulouse, a usé de tous les moyens les plus déloyaux pour la soutenir, faisant faire par des amis allemands de faux témoignages et faisant lui-même un faux certificat d'hébergement, en toute impunité car les autorités françaises sont très lâches devant le chantage au scandale franco-allemand si elles s'avisaient de se mettre du côté du parent français.
Malgré deux décisions de justice en ma faveur m'accordant un droit de visite,jamais l'Allemagne n'en a tenu compte, et ces jugements sont restés "lettre morte".
Je me suis entêté pour faire valoir mes droits, par tous les moyens possibles, y compris médiatiques, mais j'ai d'abord été ignoré, puis dénigré enfin traité comme un dangereux terroriste parce que mon combat révèle l'inacceptable des lois familiales allemandes et risque de porter atteinte à l'image d'une Allemagne idéale, ayant tourné la page sur ses vieux démons nationalistes et devenue respectueuse des Droits de l'Homme.
Pour moi l'Europe n'est qu'une coquille vide, une prison peinturlurée comme un parc d'attraction, dont on ne peut pas sortir mais où il n'y a rien d'intéressant à faire si cela ne rapporte rien aux banques et aux grands groupes industriels.
Nous sommes comme des animaux qu'on mène à l'abattoir et le plus beau c'est qu'il faudrait en plus qu'on y aille en chantant !Pourquoi mon fils ne peut-il pas connaître son papa, pourquoi moi je ne peux pas le voir, le serrer dans mes bras, jouer avec lui ? Je me joins aux autres parents martyrisés pour réclamer une action vigoureuse de l'Union Européenne pour que les autorités allemandes fassent preuve d'un minimum de bons sens et d'humanité et permettent des retrouvailles.
Meilleures salutations.
patrick.fossier@free.fr
10. Derrière des hommes il y a des pères, Peter Tromp est à la tête d'une association Hollandaise.
Peter a les qualités des grands hommes et certainement aussi de père, seulement on ne lui donne pas sa place dans le coeur de ses enfants et ce depuis longtemps, trop longtemps.
I support you in this in the name of my two children, my son Pieter (since last sunday now 19 years old) and my daughter Kiki (now 17 years old), that I have not seen or spoken during the last 16 years exactly because of “Access Denied”, i.e. their mother frustrating the court ordered access arrangement. However, like tens of millions of other divorce children in Europe that are also being kept away by mostly their programming mothers (and sometimes their fathers) from their fathers (and sometimes their mothers), they are not kept away - like binational children are - on the other side of some artificial EU border, so the EU shows no interest whatsoever in their fate and the grieve of their parents.
Peter Tromp
Vaderkenniscentrum van Stichting Kind en Omgangsrecht
E-mail: vaderkenniscentrum@gmail.com Websites: http://www.fkce.wordpress.com http://www.vaderkenniscentrum.blogspot.com
http://www.vaderdagtrofee.blogspot.com
http://www.vadertop.blogspot.com
http://www.jurlex-ouderschap-nl.blogspot.com
Je termine ces quelques lignes par une pensée spéciale pour les papas et les mamans qui se sont suicidés suite à une douleur insupportable, celle que nous partageons, nous parents victimes. Il y a des parents qui meurent de chagrin et qui ont droit eux aussi à la parole dans ce combat.
(Vertaling uit het Frans door Ghislain Duchâteau – tel. :011 22 86 25 – webmaster@goudi.be )
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten