Bron: De Stentor - Regio - Lochem - door Michel Hasselerharm - woensdag 09 april 2007
| Foto op verzoek verwijderd (...........): "Als een kind zijn moeder niet wil zien, moet er echt iets mis zijn met die moeder." foto George Nusmei |
BORCULO - De datum staat in haar ziel gegrift: 25 augustus 2006. De laatste dag dat (.......) haar dochters zag. "Ik zou op mijn blote knieën naar ze toe willen kruipen.
Dat is al lang niet meer hoor, dat alleen vaders na scheiding het contact met de kinderen verliezen. Steeds meer moeders overkomt inmiddels hetzelfde. Niet dat dat een troost is, dat weet ik, want ik ben zelf net als jij ook een ouder die buitengesloten geraakt is van mijn zoon en mijn dochter. En ook ik weet nog precies wanneer ik ze voor het laatst gezien heb. Dat was ook in augustus, op zondag 23 augustus 1992 om 18.05 uur om precies te zijn. Maar het helpt je misschien wel om te weten dat je zeker niet alleen bent. Ca 20% tot 25% van de ouders die door het parental alienation syndrome, of zeg maar rustig een de kinderen negatief beïnvloedende en programmerende zorgouder, getroffen worden zijn inmiddels moeders. Bij de vadergroep Fathers4Justice is er daarom inmiddels ook een aparte groep voor getroffen moeders opgericht: de Purple Hearts of Justice. Waarom sluit je niet aan want het komt dus veel vaker voor dan je misschien wel denkt en je kunt toch steun aan elkaar hebben door samen actie te ondernemen. En troost je, iedereen denkt dat dat je dat toch niet zonder aanwijsbare reden overkomen kan zijn. Ook ik wordt als vader - als ik er eens iets over zeg - nog steeds met van die vragende wat-heb-jij-dan-wel-niet-mis-gedaan-dat-het-zover-gekomen-is ogen aangekeken. Ik hoor dezelfde ervaringen ook terug van andere ouders in dezelfde situatie, moeders en vaders. Als je het zelf (nog) niet hebt doorgemaakt realiseerd men zich ook niet op welk een endemische schaal dit eigenlijk voor komt. Slechts weinigen weten dat het de helft van de gescheiden niet-zorgouders overkomt en dat het probleem in de eerste plaats veroorzaakt wordt door positie- en machtsmisbruik van de zorgouder. Juist de onbekendheid hiermee maakt soms wel dat je je dubbel eenzaam voelt. Eerst doordat je groot onrecht is aangedaan en daarna nog eens omdat doordat dat geen of te weinig begrip en erkenning krijgt, maar min of meer ontkend wordt.
En gelukkig zijn er veel moeders die er ondanks het verdriet net als jij ook iets aan proberen te doen. Deze maand begint de Brusselse moeder en vriendin Sabine Vanderelst bijvoorbeeld aan een voettocht van Brussel naar Straatsburg om onderweg handtekeningen te verzamelen voor haar petitie "Access denied" die ze op 21 mei (de wereldherdenkingsdag voor alle vermist kinderen) a.s. bij het Europees Parlement zal afleveren. Ik zal daar zellf ook bij zijn in Straatsburg. Nou ja hoe dan ook hartstikke goed van je dat je je gedichtenbundel hebt gemaakt en als je de petitie van moeder Sabine Vanderelst ook mee wilt ondertekenen kijk dan onder het kopje petities naar de petitie "Access Denied" op de website http://www.whatiscomingup.wordpress.com. In de rechterkolom van die website vind je ook de geplande route van Sabine op weg van Brussel naar Straatsburg voor haar dochtertje Maeliss dat bij de Duitse vader in Duitsland verblijft.
Groet, Peter Tromp
Als de verzorgend ouder, die gezag kan verkrijgen bij scheiding letterlijk, ook al wist de hulpverlening over het algemeen dat, meest de eigen moeder overigens te lande c.q. familie, het eigen kind kapotmanipuleert om het maar met krachtige term te zeggen en bewust c.q. onbewust opzet tegen de andere ouder. DOCH daarVOOR in vele zaken, bij geboorte al gaat gezag per AUTOMATISME naar de moeder te lande. Ook al mankeren deze een ernstige geestesstoornis nota bene. Ik ken er namelijk, meer dan zat nu.
En wat dat opleverde aan kinderen, en ongelukken en ernstigere zaken zoals geval Savanna, geval Rikkers etcetera, waarbij de moeder een ernstig borderlinesyndroom had en heeft.
Of dat mag dat gezag zo geven? NEE. Er staat heel duidelijk in het BW dat rechters dat niet zouden moeten doen, zij mogen-kunnen vanwege een ernstige geestesstoornis geen gezag verkrijgen of hebben.
Dat dat wel gebeurt en gebeurde die toewijzingen van gezag is ook vele anderen een kopleet raadsel temeer omdat daarna vele uithuisplaatsingen plaats vinden van kinderen, vele kinderen ziek worden en terechtkomen in kopprojekten ook, en vele kinderen zo meest dus hun eigen vaders missen. Zelfs presteren ze het op wijze de eigen afstamming onterecht zo af te nemen en te doen nemen hetgeen een MISDRIJF is en wel verduisetring van Staat zoals dat heet als op geboorteaktes maar een streepje wordt gezet ten teken dat een vader -niet bekend zou zijn- terwijl dat dus veelal WEL zo is. Met andere woorden werk aan de winkel.
Deze mevrouw in artikel wordt kennellijk ook de dupe van die andere dan 2o procent van de zaken. Waarin overigens ook de Raden Kinderbescherming de studie (ook directoraat) op een goudschaal kregen.
Het familierecht zal moeten veranderen en verandert zeggen de politici, o ja?
Als er geen enkele verplichting is tot melden aan hulpverlening en huisartsen etc en ook verloskundigen bijvoorbeeld als vermoedens er al zijn van kenmerken van dergelijke stoornissen, en geen aangifteplicht wordt doorgevoerd ook inzake,
zal er voor duizenden kinderen NIETS kunnen veranderen.
Omdat VOORdat die rechters over gezag beslissen er geen onderzoek wordt gepleegd naar toestandsbeelden van meest moeders ook die dat aangaan.
En de ernstige zaken hebben zich al aangediend. Nota bene dat getennis moet over zijn Minister en dat kan u bereiken door VOOR die rechters beslissing te verplichten tot onderzoek. En alle gelijksoortige zaken te herbezien zo spoedig mogelijk in belang van de Kinderrechten en rechten op eigen ouders (meest ontnomen onterecht de eigen vaders overigens, doch andersom komt blijkbaar ook voor).....
Van de 'lilamamma's' weet ik het bestaan, ook ben ik wel op de site te vinden. Helaas spelen de restverschijnselen van de kanker een te grote rol om echt actief te kunnen zijn zoals een voettocht of lang en vaak sites te bezoeken.
Ik weet dat er helaas veel vrouwen in hetzelfde schuitje zitten als ik. De buitenwereld echter zorgt voor het taboe an sich. 'Want een moeder die haar kinderen niet ziet, daar mankeert iets aan, toch?' Dit maakt dat vele mamma's zich niet durven laten horen. Ik hoop dat mijn boek mee mag helpen dat ook deze mamma's (en pappa's horen er ook bij!) van zich laten spreken en zich doen gelden. Gedeelde emotie en meer begrip.
Jeugdzorg deed in mijn geval wel goed werk, hoewel de actie helaas (te) laat in gang werd gebracht.
Het devies luidde, omdat mijn jongste heel graag contact met me wil, dit op een zo kort mogelijke termijn te laten beginnen. Eens per maand een hele zaterdag in de stad waar ze woont, zonder begeleiding. Na drie maanden zou ze dan een weekend bij ons zijn.
De reactie van mijn ex was echter zo bitter en hard dat ik ( uit ervaring) weet dat het arme kind geen leven zou hebben bij pappa, zus en zijn familie omdat ze vervelende opmerkingen zouden maken als ze contact met me zou hebben irl. En ze is toch afhankelijk van hem immers?
Daarom heb ik haar middels een e-mail uitgelegd dat ik uit liefde voor haar van omgang afzie maar dat ze altijd bij me terecht kan en ik zielsveel van haar en haar grote zus hou.
Ook heb ik de media ingeschakeld om mensen te triggeren tot actie- en reactie.
Groeten van * Déna de Roode* (pseudoniem)
In ben zo trots op je dat je een gedichtenbundel hebt uitgegeven!
Aan de ene kant natuurlijk schreinend als je er aan denkt hoe zoiets
tot stand komt, nl. je kinderen verliezen/opgeven/nooit meer kunnen zorgen
en geen liefde mogen geven. Ik blijf het niet begrijpen dat mensen dit elkaar
aandoen. Ik zeg regelmatig tegen (.....), wat er ook gebeurt maar
zoiets zal ik nooit doen. Je kunt het niet een maken to je kinderen want
al zal het nog jaren duren, hij, de vader,krijgt hoe dan ook de rekening gepresenteerd sis!
Dikke kus, Je zus.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten