Aangrijpend relaas in Ouders Online van een gescheiden moeder met co-ouderschap, die vertelt over de enorme schade die een valse melding van verwaarlozing en huiselijk geweld door de school van haar kinderen bij haar, de vader, de kinderen en (het inmiddels beëindigde) co-ouderschap heeft aangericht.
"Ik ben bang en wantrouwend geworden"
Bron: Ouders Online - Dossier "Achter de voordeur" - Deel 5 - Meldcode kindermishandeling en false positives, 25 november 2012Wat is er mis met false positives, oftewel onterechte beschuldigingen, bij het signaleren en melden van kindermishandeling? Hieronder mijn ervaring (uit 2009) toen mijn ex en ik ten onrechte werden beschuldigd van verwaarlozing en huiselijk geweld. Het gevolg daarvan is dat ik zó bang en wantrouwend ben geworden dat ik mijn zoon, die hulp nodig heeft, juist niet meer goed kan helpen.
Co-ouderschap
In 2006 zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. We hadden toen drie kleine kinderen. Ongeveer een jaar na de scheiding was de rust voldoende teruggekeerd om het voorgenomen co-ouderschap aan te kunnen gaan. In 2008 heeft mijn ex een nieuwe vriendin gekregen, met wie hij is gaan samenwonen. Zij had ook al kinderen, en daarmee werd hun huishouden een drukke bedoening. Zeker omdat haar kinderen zorgenkinderen waren, met dovenschool en medisch kinderdagverblijf.
(...)
School ging zorgen uiten
In 2009 begon de school zorgen te uiten over onze kinderen, vooral over mijn jongste zoon. Ik kreeg een preek over mijn manier van opvoeden en mijn verdediging was bij voorbaat een verloren zaak. De broodkorst die mijn zoon ooit 's morgens op het schoolplein opat, was het mikpunt. (...) Als je zorgpunten wil zien, dan zie je ze ook. Bij élke ouder. (...) Ook was er ineens 'een vermoeden van huiselijk geweld' toegevoegd over mijn ex. Ik heb 7 jaar met die man samen gewoond, en drie kinderen met hem gekregen. Dus ik weet: als er eentje niet gewelddadig is, dan is hij het wel.
Over mij werd geschreven dat ik het allemaal niet aankon, en dat ik op de hoogte was van 'de mishandelingen', maar het gewoon maar liet gebeuren omdat ik het fijner vond om de kinderen niet bij me te hoeven hebben. Omdat ik toevallig eens tegen de juf had gezegd dat ik alleenstaand moederschap soms best vermoeiend vond.
AMK
Hoewel gescheiden, voelden we ons wel een team. Maar de melding lag er. En het AMK klopte bij ons aan. Dan kom je in een emotionele achtbaan. Er hangt een enorme bedreiging boven je hoofd en de ergste straf die je kunt krijgen, is dat je je kinderen verliest. (...) Godzijdank zag het AMK wél hoe het zat. Dat er met ons als ouders niets mis was, en dat er al meerdere instanties bezig waren met de stiefkinderen van mijn ex. Meer dan dat vonden zij niet nodig.
(...)
Vanuit een gevoel van paranoia had ik inmiddels mijn eigen kinderen fulltime bij me en ik kan je vertellen, dat was geen leuke tijd. Ik was paranoia tot en met. Alles moest tip-top in orde zijn. Geen enkel kreukeltje in de kleertjes, keurig gekamde haartjes, elke dag vers fruit, nooit meer een koek als ochtendhapje, en ik bewoog hemel en aarde om te zorgen dat ze nooit meer te laat kwamen. Het stress-niveau ging door het dak en ik liep op mijn tandvlees, maar alles moest perfect zijn.
(...)
Onschuldig en toch zorgen
Dat je je geen zorgen hoeft te maken als je onschuldig bent, is dus niet waar. Ik reken me tot de gelukkigen dat het AMK bij ons goed gezien heeft hoe het zat. Het had dus nog dramatischer kunnen aflopen. Maar zelfs zoals het nu is, is het niet goed afgelopen.
En als er ooit nog iemand zich zorgen maakt om een van mijn kinderen, dan is er een dossier. Een gesloten dossier, maar hey, een dossier! En waar rook is... Ik voel me daardoor extreem kwetsbaar.
Een excuus van de school of de BSO is er overigens nooit gekomen. Voor zover ik weet zijn zij er nog steeds van overtuigd dat ik een slechte moeder ben.
- Lees het volledige relaas van Marije van der Meer (niet haar echte naam) bij Ouders Online.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten