zondag, augustus 19, 2007

29. Kindermishandeling verkeerd benaderd

Financieële Dagblad, 27 juli 2007

Wim Orbons

Onlangs werden we opgeschrikt door twee onderzoeken over kindermishandeling in Nederland. Tot nu toe werd uitgegaan, op basis van buitenlands onderzoek, van 50.000 tot 80.000 gevallen per jaar. Het ene onderzoek (Universiteit Leiden) vond 107.200 gevallen per jaar, het andere onderzoek (Vrije Universiteit Amsterdam) hield het op 160.700.

De verschillen zijn waarschijnlijk het gevolg van de gekozen onderzoeksmethode: professionele informanten (Leiden) dan wel zelfrapportage (Amsterdam). Daarnaast is er nog een belangrijk verschil. De brede definitie van kindermishandeling van Leiden (lichamelijk geweld, seksueel misbruik en diverse soorten van verwaarlozing) werd door Amsterdam nog verder opgerekt. Van verwaarlozing is ook sprake als kinderen onderwijs wordt onthouden, bijvoorbeeld omdat ouders niets doen aan het chronisch spijbelen van hun kinderen.

Deze oprekking is wel een beetje merkwaardig. Als ouders niet verhinderen dat kinderen teveel en te vet eten spreken we niet over kindermishandeling, maar over een opvoedingsprobleem. Dat geldt ook indien kinderen zich schuldig maken aan alcoholmisbruik.

Recent startte Sire een campagne tegen kindermishandeling. Een goede zaak. Alleen wordt onzorgvuldig met de cijfers omgesprongen, en wordt in drie van de vier radiospotjes onterecht gesuggereerd dat de vader (of oom) de dader is van huiselijk en seksueel geweld en wordt de grootste oorzaak van armoede, kindermishandeling, verwaarlozing en misbruik verzwegen. Die oorzaak is echtscheiding. Wel noemt Sire het kindermishandeling als kinderen in armoede opgroeien. Dat is natuurlijk onzin.

Dat geldt ook voor de definitie van huiselijk geweld. Ook die is in de uniforme registratie van de politie een vergaarbak voor allerlei soorten (niet noemenswaardig tot zwaar) geweld in en om huis. Dat kan variëren van (psychisch) geweld tussen partners tot burenruzies en zelfs mishandeling van huisdieren.

Dit systeem geeft niet alleen verkeerde signalen af over de aard en omvang van huiselijk (partner en kind) geweld, het staat daarmee ook een succesvolle aanpak in de weg.

Volgens twee SCP-onderzoekers wordt bijna 60 procent van het huiselijk geweld gepleegd door niet-familieleden. Geweld tussen (ex-)partners vormt ‘slechts’ een kwart van het huiselijk geweld waarvan in Nederlands melding wordt maakt.

Terug naar kindermishandeling. Volgens het Leidse onderzoek gaat het om gemiddeld 19.000 gevallen van lichamelijk geweld, 4700 gevallen van seksueel misbruik, de rest valt onder het vage begrip verwaarlozing. Maar ook de 23.700 concrete gevallen zijn er natuurlijk veel te veel. Minister Rouvoet wil met een campagne vooral het gat dichten tussen de minimaal 107.200 gevallen en de ‘slechts’ 40.000 aangemelde gevallen bij de meldpunten kindermishandeling. Maar dat is ontoereikend.

Rouvoet moet zich concentreren op de zwaarste gevallen. Kindermishandeling moet niet langer met symptoombestrijding (opvoedcursussen, meldpunten, publiekscampagnes enzovoorts) worden tegengegaan, maar geprobeerd moet worden om de oorzaken aan te paken. Preventie boven symptoombestrijding, dat weet iedereen. Politici kennelijk niet.

Echtscheiding noemen we geen kindermishandeling, ook het negeren van omgangsregelingen door meestal moeders betitelen we niet als kindermishandeling, maar de gevolgen van scheiding en het negeren van omgangsregelingen zijn wel vele malen groter voor kinderen dan wanneer ouders een enkele keer een corrigerend tik geven of niets ondernemen tegen spijbelen. Als we naar de scheidingscijfers en de gevolgen kijken verdient een paternalistische houding tegenover scheiding de voorkeur boven een liberale houding.

Risico op kindermishandeling is in éénoudergezinnen bijna vier keer en in stiefgezinnen twee keer zo groot als in traditionele gezinnen, zo blijkt uit de onderzoeken. Opmerkelijk is dat geen relatie wordt gelegd tussen scheiding en kindermishandeling. Sterker, het woord scheiding komt niet één keer voor in de onderzoeksrapportages. Het lijkt erop dat we het vage begrip ‘in het belang van het kind’ uit het familierecht wel heel belangrijk vinden in de communicatie maar dat het belang van de volwassenen in de praktijk de hoogste prioriteit heeft.

Wim Orbons, voormalig bestuurder van gezondheidszorgorganisaties

1 opmerking:

zjeva zei

Een waardevol inkijk op de realiteit vind ik. Het probleem is veel groter dan het lijkt:
aspecten als dyslexie, allerlei gevolg-ziekten, inclusief depressies en gevolgen, voor niet alleen het KIND maar ook de omgeving, zouden zaken als het CPB, De Ministerraad, oze goede koningin (ja ook een moeder nietwaar), allang hebben moeten alarmeren als het beeld van een splijtzwam die de sterkte van ons staatsbestel aantast. Al die vaders en sommige moeders waarvan het kind uit contact, ZORG en LEVEN (beleven, gelukkig zijn, groeien) getrokken is alleen maar omdat de RkB het gezag naar 1 kant duwt uit gewoonte en omdat een onopvallende deel van de "vaders" het liever alleen aan de moeder laat (moet de resat dan het slachtoffer worden?!) , die komen terecht in een situatie zoals ik. Je voelt je net een dobber die boven probeert te blijven maar door de breuk steeds ondergetrokken wordt. Pas als het kind weer in de armen gesloten kan worden zoals het goed is, besef je hoe ERG HET IS. Daar zijn geen woorden voor. Daarom vind ik onredelijk gedwongen gezagsdeling ten koste van het leven met het kind eenals Prof Hoefnagels.
Die splijtzwam heeft veel takken als je goed kijkt. Denk er maar eens over na hoe men een splijtzwam opruimt. Of leg me anders ik me dat maar verbeeld.
Ik vind het ook erg jammer dat SIRE (met alle respect voor hun veela goed communicerende acties, die "splijtzwam" van verbroken kinder-oudersamenlevens niet herkend heeft in de diverse aanmeldingen bij umaghetzeggen.nl
(daarbij is het voor mij wel een beetje curieus dat uitgerekend de moeder van mijn zeer fijne lieve en pientere dochter die bij haar PAS opliep, een PLEEGGEZIN drijft.
Er kan wel een link zijn met het apostolisch genootschap waar "umaghetzeggen" een populaire interne uitspraak is evenals een fijne dag nog verder, want zij is daar toevallig ook lid van, en doorgaans wil zo'n plleegouder toch niet zomaar in de publiciteit dus hoe doen ze dat dan. oppervlakkig?

Alleen de waarheid maakt vrij.

Een reactie posten