107. Vaderfiguur - Het balgevoel van Abdelhak

PAROOL – Amateurvoetbal - 28-05-08 12:03

''Je voelt het als het thuis niet goed zit.'' Achter de computer in de bestuurskamer wijst hij met de muis de jongens aan. Vier jongens zien om de een of andere reden hun vaders nooit meer. Bij twee anderen zijn de ouders gescheiden. Meer dan de helft heeft geen stabiele thuissituatie. Hij telt nog eens. Ja het is echt zo. Alsof hij er zelf van schrikt. Adelkah is voor hen een vaderfiguur.

Abdelhak Mouktadibillah leert zijn junioren meer dan voetbal: 'Je voelt als het thuis niet goed zit'. Foto Edwin Schoon.

PRONKSTUK

Elke club heeft ze. Prominent boven de bar of in de bestuurskamer. Verscholen in een hoekje van de kantine, of achter de struiken rond veld twee. Pronkstukken. Ze vormen de schatkamer van het amateurvoetbal. Deze week: De Bal van TOS-Actief.

'Ik koop eigenlijk nooit wat op de Koninginnedag.'' Abdelhak Mouktadibillah (50) laat de bal keurend door zijn handen rollen. Lichtbruin leer, mooi gesleten. Het ventiel is met een touwtje dichtgestikt. Een drietje. ''Maar toen ik deze bal zag liggen moest ik hem hebben. De eigenaar had er nog in Casablanca mee gevoetbald.''

Casablana 1970 staat er op de bal. De letters zijn vervaagd, maar het was voldoende om de herinneringen aan zijn jeugd in de Marokkaanse stad los te maken. Abdelhak: ''Balbezit was luxe, dus groot of klein maakte niet uit. De eigenaar was de koning van de wijk.''

In 1978 kwam Abdelhak naar Nederland. Hij is opgeleid als leraar. Tien jaar geleden werd hij leider en trainer van het F-elftal van zijn zoon Rashid bij TOS Actief in de Watergraafsmeer. Hij wist toen niet dat hij de jongens zou begeleiden naar volwassenheid. Inmiddels is hij niet meer weg te denken bij de club. Abdelhak: ''Ik ben hier elke dag. Het betaalt een stuk minder als leraar, maar ik verdien het hier.'' Hij tikt met twee vingers op zijn hoofd.

Hij bracht zijn bal mee naar de kantine en gaf hem een prominente plek in één van de bekers op een richel boven de bar. Abdelhak: ''De bal is hier op zijn plek. Hij kijkt uit over het veld en is de baas over de beker. Zonder bal geen prijs.'' Hij gebruikt de bal om zijn jongens waarden bij te brengen. ''Ik moest vroeger soms wachten om te kunnen voetballen. Zij hebben tien ballen voor één elftal. Dat vinden ze normaal. Ik vind dat niet. Ze moeten leren zuinig op de bal te zijn.''

Bij de F-pupillen begon het met een snottenbel afvegen; een kus op een geschaafde knie. De topscorer was net zo belangrijk als de jongen die een kraaienveer op het veld had gevonden. De jongens huilen nog steeds bij hem, maar nu omdat hun vriendinnetje na twee maanden de relatie heeft verbroken. Hij leent ze hun schouder. Wat hij dan zegt? ''Er zijn miljoenen vrouwen.'' Eigenlijk is hij nog steeds leraar. De club is een tweede school.

''Je voelt het als het thuis niet goed zit.'' Achter de computer in de bestuurskamer wijst hij met de muis wijst de jongens aan. Vier jongens zien om de een of andere reden hun vaders nooit meer. Bij twee anderen zijn de ouders gescheiden. Meer dan de helft heeft geen stabiele thuissituatie. Hij telt nog eens. Ja het is echt zo. Alsof hij er zelf van schrikt. Adelkah is voor hen een vaderfiguur. En vaders hebben conflicten met hun 'zonen'. Hij dus ook. Abdelhak: ''Dan sms ik dat ze voorlopig niet hoeven te komen.'' Sms? ''Je moet hun taal spreken. Ze bellen altijd meteen op na zo'n bericht. Dan negeer ik ze, maar ze krijgen wel de kans om hun gedrag te veranderen. Na een paar dagen ga ik met ze praten. Als je niet blijft praten, raak je ze kwijt.''

Zijn ogen vertellen dat hij het gevecht al vaak heeft moeten voeren. Woedend was hij nadat zijn team er in de eerste wedstrijden van het seizoen met de pet naar had gegooid. Hij heeft de jongens een brief geschreven. Beseften ze wel dat dit hun laatste jaar als jeugdspeler was. Wilden ze die periode afsluiten met lusteloze trainingen, gescheld op het veld en in de kleedkamer. Abdelhak: ''Ze hadden er helemaal niet bij stilgestaan dat dit het laatste jaar was.'' Gevoel voor verleden is ook niet iets voor jongeren. Abdelhak: ''Maar het deed ze wel wat. De eerstvolgende trainingsavond heb ik gekookt en aten we aan een lange tafel in de kantine gegeten. We hebben afgesproken dat we de komende vier wedstrijden zouden winnen. We zitten nu op negen uit drie. Een mooi afscheid lonkt voor TOS Actief A1 en inmiddels wordt er zelfs over gesproken om het hele elftal volgend jaar over te hevelen naar de selectie. En Abdelhak? ''Ik ga mee!''

De bal wordt terug op zijn plek gelegd. ''Elke keer als ik de kantine binnenstap, kijk ik er naar,'' zegt Abdelhak. ''En ik niet alleen. Veel mensen blijven even staan en je ziet ze dan hun eigen verhaal maken.'' (STEVEN VAN DER GAAG)

---